Chmielowy, zwany również świeczkowym, gęsim, poduszkowym, to polski taniec ludowy, tańczony na weselu do melodii chmiela po oczepinach panny młodej. Tańczą go z panną młodą po kolei wszyscy goście weselni. Taniec składa się z dwóch części: wolniejszej, śpiewanej (zwrotka) i bardzo szybkiej, tanecznej (refren). Chodzony to polski taniec ludowy, zwany też polskim, marszałkiem, chmielowym, wolnym lub równym, tańczony kiedyś w trakcie obrzędu weselnego, np. po oczepinach panny młodej. Utrzymany najczęściej w nieparzystym metrum na 3/4. Przodkował w tańcu mężczyzna stateczny, żonaty gospodarz. Stanowi on pierwowzór poloneza. Dżek to taniec regionalny pochodzący z Kaszub, tradycyjnie wyłącznie męski. Taniec jest dynamiczny, skoczny, opiera się na podskokach, służy pokazaniu sprawności fizycznej tańczącego. Zbójnicki należy do grupy tańców góralskich, takich jak solowy, juhaski, dwójki, czwórki, które wykonywali mężczyźni na Podhalu w oparciu o kilka tanecznych kroków. W tańcu zbójnickim tańczy grupa mężczyzn wykonująca te same układy taneczne. Jeden z mężczyzn wydaje polecenia, tzw. komendy. W zbójnickim tańczy się figury: zwykłą, bitkę, po dwa krzesane, popod nogę, hajduka, w pięty, klaskany i dużo innych. Taniec zbójnicki kończy się łozwodną i zieloną. Przed rozpoczęciem tańca wykonuje się przyśpiewkę.
 
Kołomajka to taniec Beskidu Żywieckiego. Polega na dwóch podskokach w prawo ze złączeniem nóg, następnie noga lewa wysuwana jest do przodu i szybko powraca ona na miejsce. Ten sam ruch robiony jest w lewo, ale do przodu wysuwana jest noga prawa. Krzesany to polski taniec ludowy, dokładnie jeden z tańców góralskich, z grupy "po śtyry", w krzesanym trzykrotnie uderza się nogą o podłogę po czym zmienia się nogę i uderza druga, wchodzi zazwyczaj w skład tańców w solówce.
 

Krakowiak to żywy, polski taniec ludowy z okolic Krakowa, zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4 i w charakterystycznym, synkopowanym rytmie. Nazwa tańca pochodzi z XVIII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak. Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX wieku taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej, m.in. u Fryderyka Chopina, Ignacego Paderewskiego, Karola Szymanowskiego.
 
Kujawiak to taniec narodowy wywodzący się z ludowych tańców weselnych z regionu Kujaw. Ludowe nazwy tego tańca, to śpiący i kolebany. Nastrojowa, liryczna melodia w metrum trójdzielnym nadaje mu zalotny charakter. Kroki taneczne oparte są głównie na łagodnym chodzie i obrotach, tylko muzyczne akcenty podkreślane są przez mocniejsze przytupywania. Podstawowym krokiem w kujawiaku jest trójkrok chodzony (w jednym takcie wykonuje się trzy kroki taneczne). Polega on na chodzie w rytmie ćwierćnut na lekko ugiętych nogach. Wywodzi się z kujawskich obrzędów weselnych. Jest tańcem spokojnym. Liczymy do 3, metrum 3/4. Kujawiak posiada wstęp i trzy części powtarzające się dwa razy. Często rozpoczyna go wstęp wykonywany na jednej nucie, oparty na charakterystycznym rytmie tego tańca. Najstarsze opracowanie kujawiaka pochodzi z ok. 1830. Znane są opracowania m. in. Henryka Wieniawskiego.
 

Lasowiak to polski taniec ludowy, pochodzi z regionu rzeszowskiego. Melodia dwuczęściowa w takcie 2/4. Tańczony jest w parach na obwodzie dwóch kół współśrodkowych, tancerze tyłem, tancerki twarzą do środka koła. Olender to polski taniec ludowy, należący do tańców regionalnych kurpiowskich. Bardzo przypomina oberka, jednak nie cechuje go już żywiołowość, tańczony jest bez charakterystycznego wyrzutu nogi. Mazur to polski taniec narodowy w żywym tempie i metrum 3/4. Nazwa tańca pochodzi od regionu Mazowsze. Taniec ten łączy podobieństwo z oberkiem (w szybszym tempie) i kujawiakiem (powolnym). Charakteryzuje się on tendencją do akcentowania drugiej i trzeciej części taktu oraz figurą rytmiczną o 4-sylabowej grupie, która jest złożona z dwóch ósemek i z dwóch ćwierćnut na przemian z grupą 3 ćwierćnut. W postaci stylizowanej występuje pod nazwą mazurka. Od XIX wieku taniec ten był popularny na dworach szlacheckich. Mazury komponowali m.in. Fryderyk Chopin, Stanisław Moniuszko, Henryk Wieniawski, Karol Szymanowski.
 
Oberek to polski taniec ludowy, o żywym tempie i skocznej melodii w rytmie nieparzystym, szczególnie lubiany na Mazowszu i Radomszczyźnie. Znany był też jako "ober", "obertas", "drobny", "okrągły", " owijok" (w Sieradzkiem), "zawijacz„, itp. Nazwa "oberek" wywodzi się od "obwyrtnia", "obertania", od "obertasa", czyli od obracania się. Tańcowi towarzyszyły często przyśpiewki, okrzyki i przytupy. Oberek to taniec o metrum trójdzielnym, najczęściej 3/8. Polega na szybkich obrotach par tańczących w miejscu lub wirujących w przestrzeni krokiem w rodzaju kroku okrąglaka, mazurka czyli składających się z trzech pojedynczych stąpnięć (kroków) o jednakowych wartościach rytmicznych (ósemek) przypadających na jeden takt. Dotyczy to oczywiście kroku zasadniczego. Jeśli chodzi o akcent, w oberku albo wszystkie części są jednakowo akcentowane, albo druga i trzecia część. Kobieta tańczy cały czas krokiem zasadniczym. Mężczyzna urozmaica taniec wplatanymi doń mocniejszymi stąpnięciami, przytupami (tzw. "trójki" i "piątki"), przysiadami, przykucami lub hołubcami. Na zabawach wiejskich tańczono go w "kompletach" z kujawiakiem/walczykiem i polką. Popis w oberku polegał przede wszystkim na wytrwałym wirowaniu po kole ("po ścianach") w dwie ("ze słońcem" i "pod słońce") lub cztery strony (j/w tylko partnerzy trzymają się odwrotnie). Wytrawny tancerz zakładał się z muzykantami "kto kogo przetrzyma" i tańczył bez przerwy czasem dłużej niż pół godziny, zmieniając partnerki. W XIX wieku, w miastach i dworach tańczono oberka (z uwagi na to, że jest wykonywany w bardzo szybkim tempie) z poprzedzającym go polonezem, czyli tańcem "chodzonym" i następującym po nim wolniejszym - kujawiakiem. W twórczości kompozytorskiej istnieją oberki wyłącznie instrumentalne lub wokalno-instrumentalne, spotykamy je w formie mazurków u Fryderyka Chopina, Henryka Wieniawskiego, Grażyny Bacewicz. Oberki do tańca towarzyskiego, odbiegające od wzorców ludowych, komponował m.in. Karol Szymanowski.
 
Polonez to reprezentacyjny narodowy taniec polski. Tańczony był na rozpoczęcie balów, również obecnie na niektórych, dla podkreślenia ich uroczystego charakteru (np. podczas studniówki). W zależności od regionu, polonez znany był pod różnymi nazwami: taniec polski, chodzony, pieszy, łażony, wolny, powolny, okrągły, starodawny, staroświecki, chmielowy, gęsi, wielki. Nazwa polonez pojawiła się dopiero w latach trzydziestych XVIII wieku, jako spolszczenie francuskiego polonaise. Tańczony najpierw wśród ludu, znany w swym pierwowzorze chmielowym z przełomu XVI i XVII wieku, z czasem przyjął się na dworach magnackich. Na dworach królów polskich polonez, będąc elementem ceremoniału dworskiego, był paradą szlachty przed monarchą. Polonez jest tańcem uroczystym w charakterze, charakteryzuje go gracja w ruchach i posuwistość kroków. Zwykle w formie pieśni dwuczęściowej. Metrum 3/4, tempo umiarkowane, raczej powolne. Charakterystyczny dla poloneza jest powtarzający się schemat rytmiczny, ósemkowy, z dwoma szesnastkami na pierwszej miary. Szot to polski taniec ludowy, metrum 2/4, szybkie tempo. Taniec wirowy. Wykonywany z przyśpiewką. Trojak to śląski taniec ludowy, wykonywany w trzyosobowych grupach składających się z 1 tancerza i 2 tancerek. Taniec dzieli się na 2 części: wolną w metrum 3/4 i szybką w metrum 2/4.